"Ik ga het er bij ze inrammen"

Langzaam voelde ik mezelf kleiner worden in mijn stoel. De grote blanke, iets te dikke man in pak, stond aan het hoofd van de tafel druk met zijn armen te zwaaien. Hij balde zijn vuisten en zei nogmaals "ik ga het er bij ze inrammen".

Ik zat in gesprek met een bestuurder van een grote zorginstelling in het noorden van het land. Zijn wens was dat medewerkers betere kwaliteit zouden gaan leveren en meer echt zouden gaan luisteren naar de cliënten. Hij vertelde dat “het vertrouwen wel wat omhoog zou mogen” binnen de organisatie. Dat dialoog tussen cliënten en medewerkers beter moet worden. Dat men teveel vasthoudt aan “vroeger”. Dat de medewerkers MOETEN veranderen.
En in hetzelfde gesprek werden de medewerkers betiteld als cognitief beperkt maar wel met hart op de goede plek. Werd er “hardnekkig gedrag” vertoond… door de medewerker (natuurlijk). En vond deze bestuurder dat ongewenst gedrag en teveel verzuim, er wel even ingeramd zal gaan worden.

Zijn woorden…., zijn houding …. het raakte me.

Een maand eerder mocht ik bij een coach van "Impact Stories" een oefening doen om mijn kernwaarden te ontdekken. Naast "zingeving" en "ontwikkeling" sprong daar ook "gelijkwaardigheid" uit. BINGO!

Daar kwam mijn emotie dus vandaan. Daarom raakte het me. De woorden van de bestuurder toonden een extreme ONgelijkwaardigheid.

Vechten of vluchten?

In eerste instantie zat ik als bevroren op mijn stoel. Ik kon mijn oren niet geloven.  Hoorde ik dit goed? Ik besloot dat ik twee dingen kon doen... "Vechten of vluchten". In mijn optiek heeft vechten (actie nemen) zin onder een aantal condities, waaronder:

• Het moet echt de moeite waard zijn  qua zinvolheid voor jezelf. Choose your battles, want het kost de nodige energie.
• Een strategie of plan is handig om te hebben. Anders ben je als een soort kip zonder kop.

Ik had niet het gevoel dat het zin zou hebben om te vechten. Tenminste, niet voor mij. Ik kwam daar voor een mogelijke  andere opdracht. En de man leek mij het type narcist, want op weg naar de vergaderruimte was hij poeslief naar die zogenaamde "cognitief beperkte" prachtige zorgverleners. 

Kernwaarden als kompas

Dankzij mijn kernwaarden kompas besloot ik dat het voor mij niet zinvol was en er er geen ruimte was om te "ontwikkelen". 
Door mijn kernwaarden te kennen, kan ik mijn innerlijke kompas beter gebruiken.

Wil jij ook jouw kernwaarden weten? Dat kan door hem hier te downloaden of nog beter, doe mee met de gratis purpose challenge waar je nog veel meer tools en inzichten krijgt.