Mijn pesten trauma

"Doe niet zo raar". "Gek kind". "Wat een rare kleding draag jij". "Je bent zo dom en lelijk".
Woorden van leeftijdsgenoten. Ik deed alsof ik ze niet hoorde. Haalde mijn schouders op. Inwendig moest ik huilen. Ik voelde me eenzaam. Ik was 14 jaar oud.

In de gymles neem ik aan aanloop voor een radslag op de lange mat. De mat ligt langs de lage bankjes waar de rest van de klas op zit te wachten voor hun beurt. Eén van de meiden trekt de aandacht van de gymmeester bij een andere oefening. Subtiel wordt een voet uitgestoken vanaf de lage bankjes. Daar lig ik plat op de mat met een bloedneus.
Ik probeer mijn tranen binnen te houden. Bang voor nog meer hoon en pestopmerkingen.
De gymleraar noemt mij een stuntelaar. Ik zwijg. Hou me groot. Bang voor nog meer verscholen geweld als ik mijn mond open doe.

Na schooltijd wachten ze me op. De groep meiden en jongens zeggen dit keer niets. Ze kijken intens naar mij. Dit is nog enger dan als ze wel wat zeggen. Bang fiets ik zo hard als ik kan naar huis.
De angst kruipt onder mijn huid.

Ik werd enkele jaren gepest toen ik op de middelbare school zat. Het heeft mij jaren gekost om voorbij mijn ongemak en angst, mezelf te durven laten zien.

Dit zo schrijven is heel, heel erg eng.
Want nog steeds gieren inwendig de zenuwen door mij heen als ik me kwetsbaar op stel. Ik ben goed getraind om mezelf klein te houden en het zelf op te lossen. Dus verschuil ik me vaak achter kennis, weetjes en logische feiten. Dat is lekker veilig. Want stel je toch eens voor dat ik weer struikel omdat iemand zijn voet uitsteekt.....

Waanzinnig veel reacties op mijn LinkdIn post

Dit verhaald poste ik op LinkedIn tijdens #landelijkedagtegenpesten. 
https://www.linkedin.com/posts/mertine_landelijkedagtegenpesten-activity-6922154867851472896-505I

Ik kreeg meer dan 1800 reacties en steunbetuigingen. Van gepesten tot pesters. Slachtoffers, daders en meelopers

Pesten vanuit Trauma perspectief

Ondertussen voel ik mij geen slachtoffer meer en onderzoek ik dit fenomeen vanuit trauma perspectief. Want ook dit soort leed, dat iemand is overkomen is trauma. Zeker ook als je merkt dat kleine stemmetjes in je hoofd jou belemmeren in wat je echt wil. Zoals dat ook met mij lang gebeurde. En nog steeds soms. Trauma kruipt onder je huid, gaat in je DNA zitten en kan zelfs lichamelijke klachten geven.

Wat is jouw verhaal? Welk (nog verborgen) trauma draag jij met je mee? 
Welke belemmerende overtuigingen zeg jij tegen jezelf?
Dit erkennen en zichtbaar maken is de eerste stap naar het opheffen van jouw innerlijke blokkade(s). Er zijn vele manieren om hier aan te werken. Daarover later meer.